Met een enigszins paniekerige blik kijkt onze chauffeur om, wat nu? Vast komen zitten in de modder midden in een wildgebied....dat zat niet in de planning. Mijn hart gaat tekeer.... hoe ben ik toch in deze situatie verzeild geraakt?

Ik maak onverwacht een lange, spannende reis. Ik ben inmiddels 31 uur onderweg, wanneer  ik na een enerverende vlucht in een Havilland DCH – 8 Dash , een klein vliegtuig, voor de tweede keer  voet op Afrikaanse bodem zet. Via een trapje verlaten we het vliegtuig en stappen de zinderende hitte van de Afrikaanse zomer in. De thermometer geeft  36 graden aan,  een verschil van 40 graden met twee dagen geleden toen we thuis met -4 graden vertrokken. Wonderbaarlijk snel heeft mijn lichaam zich aangepast aan het verschil, de warme lucht is hier minder drukkend en het tempo ligt hier lager. 

We staan op een kleine luchthaven, die eigenlijk niet veel meer is als een landingsbaan en een klein gebouw. De koffers worden met tractor en kar opgehaald en we lopen over een zandpad naar het gebouw. Bij een poortje staan 2 vriendelijk knikkende douanebeambte:” Welkom jy sal van ons land geniet”, “Welcome you'll enjoy our country”... en iedereen mag meteen verder.  De koffers wachten een stukje verderop, netjes langs de stoeprand.

Dan gaan we op zoek naar iemand van de autoverhuur, ze wijzen ons naar een kleine Toyota Yaris, die is blijkbaar voor ons gehuurd. Met 3 personen, bagage en alle filmapparatuur voor de opnames wordt het wel een beetje proppen.
We vragen nog even de weg naar onze lodge, op de achterkant van ons formulier tekenen ze het mooi voor ons uit.

We kunnen vertrekken!

We draaien van het terrein af, links rijden is wel even wennen, maar het is een goede rustige asfalt weg, we kijken naar de omgeving en ik realiseer me dat ik nu heel dicht bij mijn reisdoel ben, met een half uurtje rijden zou ik zomaar daar kunnen zijn.
Dat voelt wel raar, allerlei emoties gaan er door me heen, spanning van de lange reis glijdt van me af. Een soort van rust vind zijn weg naar mijn gedachte, terwijl nu de spanning naar de ontmoeting weer in alle hevigheid aandient, een traan welt op, maar de vlinders in mijn buik laten me lachen. 

Hoewel we dus vrijwel op de plaats van bestemming zijn, zal het nog 24 uur duren, voordat ik mijn doel bereik. Wij zijn op weg naar Matumi game lodge, waar we vannacht zullen slapen en morgen.....ja dan gaat het gebeuren.

We rijden de aanduiding van Kapama voorbij, nu moeten we opletten, even verderop zal een bord staan, daar moeten we de asfaltweg verlaten. We draaien een brede gravelroad op, hoewel het oppervlak van de rode aarde aanvoelt alsof we over een wasbord rijden, is het goed te doen. Het terrein is heuvelachtig en aan beide kanten bevind zich de bush, we rijden midden door Big Five gebied hier. Grasland wordt afgewisseld met struiken en hier en daar staat een eenzame boom.

Vanaf de top van een heuvel zien we de lange kronkelige weg die nog voor ons ligt, de weg loopt hier behoorlijk naar beneden en doorkruist onderin een normaal gesproken droge rivierbedding. Maar nu zien we de tekenen van een recente harde regenbui. De harde gravel is daar veranderd in een modderige poel, waarin door onze voorgangers al diepe sporen zijn getrokken.

Onze chauffeur is gelukkig een ervaren reiziger en doorkruiste al menig land, ik maak me dan ook niet echt zorgen. We rijden stapvoets en slingerend om de beste ondergrond te zoeken.  De weg wordt steeds slechter, aan de zijkanten  zijn hele stukken weg afgebrokkeld en er
lopen diepe geulen gevuld met water, dat glinstert in de brandende zon.

Ik krijg het nu toch wat benauwd en ook onze chauffeur begint danig te puffen en zweten. We overleggen: verder gaan of omdraaien? Een blik achteruit laat ons meteen weten dat dit geen optie is, de weg is te smal om te draaien en het afgelegde stuk in andere richting rijden zou ook niet gaan lukken. Waar we net in de modder wat vooruit gleden om dat we bergafwaarts gingen, zouden we dan in de modder omhoog moeten klimmen.

We gaan verder dus.

Hoe ver zou het nog zijn? In geen velden of wegen is er ook maar iets van een bewoonde wereld te ontdekken en ook andere auto’s hebben we op het hele stuk nog niet gezien.

Waren er eerst voornamelijk diepe sporen in de rijrichting, nu zijn er ook overdwars grote gaten en kuilen. De gaten volgen elkaar op en sommige zijn diep genoeg om onze Toyota gedeeltelijk te laten verdwijnen, tussen de grote plassen loopt een labyrint van modderstromen. We zien langs de weg een gebroken leiding, door de grondverschuivingen na de regen, is de leiding geknapt, er stroomt water uit, wat de situatie alleen maar verergerd.

Onder leiding van onze chauffeur zoekt de wagen zijn weg, we schudden van links naar rechts. De wielen zakken zo diep weg dat we het zand onder de buik van onze auto schuurt, we voelen de wielen hun grip verliezen... .. Met een enigszins  paniekerige blik  kijkt onze chauffeur om, wat nu? Vast komen zitten in de modder midden in de wildernis....dat zat niet in de planning.  Mijn hart gaat tekeer....

Dan een harde klap, staan we vast?  De chauffeur geeft een flinke dot gas, pfff we rijden weer.  We zijn er nog niet, maar na nog een half uurtje ploeteren bereiken we de poort van Matumi.

Wil je graag weten hoe ik de eerste 31 uur van deze reis heb beleefd, lees dan: Mijn hoogtepunt van ruim 36500 voet  en Laag vliegen das pas een hoogtepunt.