Alweer een schrijfopdracht van Verbijsterend: Bekijk de wereld vanuit een voorwerp en laat de lezers raden wat het is. Ik besluit weer een poging te wagen. De vorige opdracht was voor mij de eerste keer, dat ik me waagde aan een opdracht. Ik schreef daarvoor: Een dag uit het leven van……. , waar ik erg leuke reacties op kreeg.

Afbeelding via wikipedia rechtenvrij

Deze opdracht is weer net even anders en deed me denken aan een stukje uit een sprookje van de gebroeders Grimm, uit lang vervlogen tijden, de meeste van jullie zullen dit stukje vast wel herkennen: Het kleine rare mannetje danste op één been rond het vuur en zong: Het is maar goed dat niemand weet, dat ik Repelsteeltje heet.

Verlaten?

Ik voel me raar, eenzaam en erg in de war. Waarom lig ik hier zo heel alleen? Al meer dan 30 jaar waren we samen, nooit lang van elkaar gescheiden. We hebben nog samen de nacht doorgebracht, voordat ik aan de kant geschoven werd. Ik mis haar warmte, haar fluweel zachte huid, het regelmatige kloppen van haar hart. De ondergrond waar ik me op bevind is hard, koud en kil, alle geluiden zijn verstomd, nadat ze de deur achter zich dicht trok. Het enige wat ik hoor is het tikken van de klok in de hal.

Ik probeer het verloop nog eens op een rijtje zetten en maan me zelf tot kalmte. Tot vanmorgen leek er niets aan de hand. Hoewel…. Gisteren waren we samen op bezoek bij een vriendin, er werd gelachen en gepraat. Ik stond nog even in de volle aandacht, haar vingers raakte me liefkozend aan. Met de zachte wollige stof van haar vest, wreef ze me helemaal glanzend. Toen werd de toon van het gesprek wat serieuzer, morgen zou het gaan gebeuren. Het zou een spannende dag worden, want er werd gesproken over gevaar.

De tijd kruipt tergend langzaam, nog steeds geen teken van haar terug keer. Ik bekijk mezelf in het glimmende oppervlak waarop ze mij heeft achtergelaten, de jaren hebben mijn glanzende huid licht beschadigd. Kleine krasjes zorgen nu voor een zijdezachte glans, die mij een authentieke uitstraling geven. Mijn vorm is nog mooi vol en rond, ik voel nog goed stevig aan en de kleur van mijn huid is nog precies zoals 30 jaar geleden.

De paniek heeft plaats gemaakt voor berusting en de verveling begint toe te slaan. Hoeveel tijd zou er verstreken zijn, tik tok hoor ik de klok. Tijd is een raar ding, duren volgens de springende wijzers alle minuten even lang, nu lijken de minuten uren te duren, waar anders de dagen in een vlucht voorbij gaan.

Ik herinner me weer een gedichtje wat zij eens maakte.

Inmiddels is de dag zo goed als voorbij, het wordt al schemerig, nog steeds geen teken van leven. Nu begin ik me toch weer echt zorgen te maken, wat zeiden ze ook weer precies gisteren? Ik probeer me het gesprek nog eens te herinneren. Er werd gesproken over een vrije dag, daar was nog niets aan de hand. We zouden veel plezier hebben, het werd prachtig weer. We gingen genieten op het strand en zwemmen……. Daar ging het mis! Daar kwam het gevaar om de hoek kijken, de natte hand, de vingers glad en dun. Er werd gesproken over verliezen in het losse zand…….

Dan hoor ik de sleutel in het slot van de grote deur aan het einde van de hal, stappen in de gang, de deur gaat open… ik slaak een zucht van verlichting, ze is er weer, ze neemt me op en weer op mijn vertrouwde plek, voel ik de warmte van haar huid tegen de mijne en het ritme van haar hart.

Afbeeldingen zijn rechtenvrij via pixabay en wikipedia

#schrijfopdracht #verhaal #raadsel #rara #repelsteeltje

(Dit blog plaatste ik eerder tijdelijk  op Tallsay met behoud van auteursrecht mrt 2017.)